paraguay, de jungle

Zoals ik in een vorig bericht al vermeld had, ga ik plichtsgetrouw elke weekdag naar mijn gym. Maar vandaag (18 oktober) had ik echt geen zin (het is hier zo warm, om 19.00 de la tarde is het nog steeds 30 graden - en te bedenken dat het lente is), dus na wat rond te slenteren in de buurt van mijn school nam ik de bus naar huis. Tot mijn grote vreugde vond ik daar een brief van mama en papa (verzonden op 5 oktober). Omdat ik in huis niet echt veel privacy heb, mijn zus en nicht liepen boven rond en la empleada deed beneden de was, ging ik op zoek naar een rustig plekje in de buurt van mijn huis om in stilte mijn brief te kunnen lezen.

Normaal zie maar één kant van de buurt. El lado del Stock (vergelijkbaar met de GB), daar waar ik mijn bus neem, waar ik naar het cybercafé ga,... Dus, avontuurlijk als ik ben, besloot ik om eens te andere kant op de wandelen. Wat ik daar zag was echt: paraguay, de jungle. Toen ik twee blokken van mijn huis verwijderd was, zag ik onmiddelijk een groot verschil met mijn eigen rijke paraguayaanse wereld. Van de brede kasseistraten veranderde het straatbeeld in zanderige weggetjes waar kippen liepen en kinderen rondfietsten en met tollen speelden. Er zaten mensen met kleurige kleren op het trapje of op plastiek stoelen voor hun huis niets te doen of wat de praten. De huizen waren zo klein, ik denk dat sommige de afmeting van onze living hadden, maar de plaats waar de was hing was wel groot - zo een zanderig stuk grond waar boomstammen stonden voor op de zitten, waar kleine kinderen speelden en waar de fleurige t-shirts op grote waslijnen hingen.

Ook de mensen waren totaal anders. Wanneer ik op straat loop en ik zeg: hola kijken mensen meestal weg. Ofwel omdat ik blond ben (een keer begon een man in de bus zelfs mijn haar aan te raken), ofwel omdat het arrogante rijke stinkerds zijn - ik denk het tweede. Maar in deze wijk was iedereen zo vriendelijk. Zo`n schattig oudje vroeg naar welk huis ik op zoek was, ik legde uit dat ik een intercambio was en dat ik gewoon mijn buurt aan het verkennen was. Waarop spontaan de vraag volgde: sos de alemania (echt iedereen denkt dat ik van duitsland ben, vaak roepen ze naar mij op straat: alemaaania). Het stikt hier echt van de duitsers, al mijn buren spreken duits en er is ook een school opgericht naar de bekende Goethe. Een andere vrouw, in mijn eigen zo´n typische paraguayaanse (una gorda =dik met een donkere huid en flashy kleren aan zittende op een stoel voor haar huis) heeft mij in de wijk rondgeleid. Ik heb de volleybal en voetbalvelden gezien, het speeltuintje,... Toen ik terug naar huis wou keren was ik natuurlijk verloren gelopen. Maar met hulp van een lief echtpaar die vroeger ook een AFSser in huis hadden genomen en vanwie de kinderen er ook op uit getrokken waren, ben ik na een halfuur toch thuisgeraakt.

Ik ben echt heel blij dat ik ook eindelijk de andere, meer voorkomende kant van Paraguay heb gezien. Foto´s heb ik niet getrokken (zou nogal genant en gemeen zijn tegenover de mensen daar), maar ik hoop dat jullie toch een redelijk goed beeld hebben gekregen van wat ik vandaag zag...

Zoals altijd vele kusjes en knuffels van mij

In tegenstelling tot België, waar de scholen en universiteiten sinds enige tijd gestart zijn, nadert hier in Paraguay het einde van het schooljaar. Hoewel er veel verschillen zijn, blijven alle studenten over heel de wereld van één ding niet gespaard: de door iedereen gevreesde en gehate examens. (In twee weken starten ze) Maar dit jaar heb ik geluk, deze keer ontsnap ik eraan. Ik moet wel één uur op school aanwezig zijn omdat ik het normale schoolprogramma moet volgen. Daarna ben ik van plan om vrijwilligerswerk te gaan doen. Wat weet ik nog niet exact, maar de enige mogelijkheid die AFS biedt, is "iets met kindjes".

Een week geleden ben ik naar Musica vs hambre geweest met een paar AFSsers. Dat is een festival in Asuncion , het vond plaats op een voetbalveld, voor het goede doel. (De naam spreekt voor zich: om de honger in Paraguay te bestrijden.) Er kwamen bekende paraguayaanse bandjes en zangers optreden en special guest Ronan Keating. (Voor zover iemand die hier kent.) Er waren echt heel veel mensen aanwezig en je kon de hele gebeurtenis op radio en TV volgen, in Paraguay dan toch.

Voor de rest loopt het dagelijkse leven hier gewoon voort. Elke weekdag ga ik naar school en ga ik daarna gymmen met Barbara. Rond 19.00 kom ik meestal thuis en ben ik echt doodop. Het enige waar ik dan nood aan heb, is een frisse douche, nog wat lezen in mijn boek dat ik nog meehad van België, eindelijk heb ik de tijd gevonden om hierin te beginnen, en mijn bed.

Ik hoop dat hier ver weg van mij alles goed gaat met iedereen. Maar vermits ik enkel positieve berichten heb gekregen veronderstel ik van wel...

Chau, Kim

P.S.: Ik ben hier in een tijdschrift verschenen met een foto, tergelegenheid van la fiesta de primavera. Ik heb de foto bewaard. Mijn klasgenoten zeiden dat je hem ook het internet kon bekijken, maar ik heb het zelf nog niet nagekeken. Dit is de site www.ultimahora.com.py