Aregua - Villa Oliva

Een week geleden voelde ik me hier echt niet goed. Ik had het gevoel alles gezien en gedaan te hebben, had genoeg van alles en iedereen en zag echt geen oplossing om mij terug beter te doen voelen. Nu, een goede 5 dagen later zit ik weer terug goed in mijn vel. Dit dankzij mijn belgische mama, papa en zusje die ik altijd kan opbellen als het minder gaat en mijn franse afsvriendin Juliette waarmee ik een heel goed gesprek heb gehad en die mij de goede raad heeft gegeven eens uit mijn dagelijkse routine te stappen. Zondag hebben we onmiddellijk de koe bij de horens gevat en nog eens een goede toeristische activiteit gedaan: het treintje naar Aregua.


Dit is de enige rijdende trein in Paraguay (ook tram bestaat hier niet, we zijn dus enkel op bussen aangewezen) die vertrekt in Asuncion en aankomt in Aregua, een dorpje 40 km van Asuncion. De trein rijdt één keer om de twee weken op zondag met een snelheid van 15 km per uur en is dus puur toeristisch. (prijs voor buitenlanders: 15 euro, voor paraguayanen: 5 euro). Twee uur lang waren we onderweg en konden we genieten van rustige harpmuziek en hadden we uitzicht op een paraguayaanse levenstijl die ik echt niet gewend ben. Allemaal illegale houten huisjes zo groot als een belgische keuken. Buiten hingen kleurige t-shirts op waslijnen te drogen en waren honden op de aardegrond aan 't spelen. Toen wij voorbij tsjoekten zwaaiden vuile handjes en lachten vieze kindergezichtjes ons toe. Aangekomen in Aregua zijn Juliette en ik de stad gaan bezichtigen. Een kapelletje, een kerk, een werkplaats met artisanaal vervaardigde lampen, een toeristisch marktje en het uitzicht op het meer van Ypacarai. De hele reutemeteut dus. Van 10 uur 's ochtends tot 17 uur 's avonds zijn we onderweg geweest. En hoewel het maar een kort uitstapje was heeft het me echt goed gedaan, zo er even tussenuit.

Ook mijn papa had dat door en heeft me de volgende dag meegenomen naar Villa Oliva, 't platteland. Twee uur lang waren we onderweg naar onze eindbestemming. Huizen waren er bijna niet op de route, paardenboerderijen daarentegen des te meer. Ook ons "restaurant", helemaal uit hout gemaakt, lag er verlaten bij. Een bus met reizigers was net vertrokken dus waren drie kippen en een zwarte hond ons enig gezelschap. Maar we hadden niet te klagen zei mijn papa: waar je ook gaat, er is altijd coca-cola! Y cierto es, overal maar werkelijk overal in Paraguay is er cola.

Een hele dag was ik omgeven door paarden , koeien, bomen, karren, gras en frisse lucht. 's Avonds werd ik op een vriend van mijn papa zijn terrein rondgeleid en kreeg ik een uitgebreide uitleg over boomsoorten. (Heb ik niet veel van begrepen maar bon, allesins nen hele vriendelijke mens.) Tegen 19.00 heb ik deze prachtige foto van de ondergaande zon kunnen maken. Voor mij - wat je dus op de foto ziet - ligt zijn terrein en achter mij was... niets. Dertig kilometer gras met water waar niet eens bomen groeien. Echt een hele rare ervaring om zo aan de rand van niets te staan.

Voor de rest: het is hier koud. Zo ontzettend koud! Eergisteren was het 4 graden celcius en meteen de koudste dag in Paraguay in 4 jaar. (Ik heb ook al van een heel warme zomer kunnen genieten naar 't schijnt.) Hier voel je de koude ook veel beter dan in België, die lijkt echt in je botten te dringen - heeft met de vochtigheidsgraad te maken - en alleen met een hele warme douche verdwijnt die, voor even weliswaar. Het ergste is dat er noch in huis, noch in school verwarming is vermits alles aan het tropische klimaat is aangepast. Ik loop dagelijks rond met twee paar sokken, een kousebroek, een normale broek, een topje, een t-shirt met korte mouwen, één met lange, een dunne trui, een dikke, mijn jas en sjaal. Ook een poncho is geen overbodige luxe...

Bon, ik ga nu een warme douche nemen want van al dat beweginsloos voor een computer zitten krijgt een mens echt koud.

Vele, vele knuffels, kim.