een hectische week

De voorafgaande week was voor mij tegelijkertijd één van de leukste en één van de vervelendste weken van mijn verblijf in Paraguay. Ik wil beginnen met het vertellen van mijn leukste gebeurtenis.

Voor het eerst heb ik de kans gekregen om iets meer van het land te zien dan Asunción! Op 8 december wordt hier de dag van de Virgen van Caacupe gevierd. De geschiedenis vertelt dat er ooit een indiaan was die door de andere indianen werd verstoten, zo belandde de verstote indiaan in de rivier en dreigde hij te verdrinken. Toen hij op het punt stond te sterven heeft hij een compromis met de virgen gesloten. Als zij de indiaan van de verdrinkingsdood zou redden, zou hij de virgen uit hout snijden. De indiaan heeft het overleeft een nu bevindt zich in Caacupe een basiliek ter verering van de virgen en trekken jaarlijks op 8 december 1000den mensen naar Caacupe. En zo ging dus ook ik met mijn familie op bedevaart. Voor mij had dit evenement iets weg van een kruising tussen een Bazelse kermis en Pukkelpop. Het was dezelfde uitgelaten sfeer als op een zonnige kermis waar iedereen babbelt en lacht. Ook waren er overal kraampjes met juwelen, eten en overbodige souveniers. En net zoals als op Pukkelpop bestond het meerdendeel van het publiek uit jongeren (!) en was het enige wat op het einde van de rit overbleef afval.

Na het bezichtigen van de basiliek en mijn zoektocht naar postkaartjes (die 1.5 uur heeft geduurd) om een mooie prent van de basiliek te spotten, zijn we bij familie in Caacupe gaan middageten. Zij hadden ons de nacht daarvoor ook slaapplaats voor 8 mensen verleend. Nadien was mijn familie zo lief om met mij naar een naburig dorp, Tobati, te gaan. Tobati staat bekent voor zijn baksteen- en daktegelindustrie. Ook kun je er allerlei houten souveniers kopen. (Ik heb een artisanaal gemaakte leren tas gekocht) De weg van Caacupe naar Tobati duurde met auto ongeveer 30 min. en het enige wat er te zien viel was groen met af en toe een huisje tussen. Voor mij een welkome verandering na 4 maanden in de hoofdstad te leven. Mijn zus, Patty, zei dat dit het echte Paraguay was. Dat er in deze dorpjes niets te beleven viel en dat het merendeel van de activiteit hier uit slapen bestond. Buiten Asunción en enkele andere "grootsteden" zoals Ciudad del Este - waar de watervallen zich bevinden - en Incarnación, bestaat het land dus uit campo (platteland).

Deze week ben ik ook met een meisje die ik van mijn gym (dat ik maar 1 maand heb volgehouden) kende naar een jacht op rio paraguay gegaan. Het was echt zo'n supermooie jacht met sjieke zetels, een glazen tafel en een bar op het gelijksvloers en 3 slaapkamers met van die hotelbedden beneden. En dit enkel voor diversión, toch wel overdreven vind ik... We zijn met een rubberbootje op de rio gaan varen en vandaaruit hadden we echt een "mooi" uitzicht op de oever, waar zich in Asunción de armoede van Paraguay bevindt : huizen die het woord huis niet waardig zijn, vissers in groezelige kleren, kindjes die spelletjes zonder speelgoed spelen,... Het was dus een goede kans om arm vs rijk te zien. Toch wel één groot nadeel aan deze dag was dat nu mijn digitaal fototoestel met fotos door een stom ongeluk in de rivier ligt...

Ook donderdag was eerder een flopdag. Ik was naar Barbara haar huis gegaan om haar fototoestel te gaan halen. Eerst heb ik daar op haar 1.5 uur gewacht - zij was onverwacht naar de supermarkt gegaan - om dan in de stortregen naar huis te moeten. De bus nam een andere weg en zette mij op een plaats af die ik mede door de stortregen en de oscuridad niet herkende. Tijdens het oversteken van de straat ben ik door de stroming mijn slippers verloren. Uiteindelijk herkende ik de weg naar huis terug maar kon ik niet passeren door een te hevige stroming waar zelfs autos niet door konden. Drijfnat en blootsvoets ben ik dan uiteindelijk in de supermarkt beland waar ik mijn ouders dan maar heb opgebeld. Achteraf was heel Paraguay un desastre. Bomen waren ontworteld, kabels doorgebroken, het licht funcioneerde niet meer,...

Voor de rest heb ik deze week afscheid genomen van mijn vrijwilligerswerk in Casa Cuna. Hoewel het mijn eigen keuze is - ik vertrek maandagnacht naar Rio en dan begint voor mij de vakantie - vind ik het spijtig en ga ik "mijn kindjes" toch missen. De 2 hoofdtias hebben als afscheidsgeschenk voor mij een papieren schilpad gemaakt - de groep waarin ik werkte heette las tortugas - met de namen van alle kindjes en een dankwoord voor mijn hulp en geborgenheid.

Zo, ik ga maar stoppen met schrijven want nu is het toch wel al veel lectuur.

Vele kusjes en knuffels, Kim

Ps: Mijn adres: Mayor Gardel 2111, Barrio San Vicente, Asuncion, Paraguay