paraguay, de jungle

Zoals ik in een vorig bericht al vermeld had, ga ik plichtsgetrouw elke weekdag naar mijn gym. Maar vandaag (18 oktober) had ik echt geen zin (het is hier zo warm, om 19.00 de la tarde is het nog steeds 30 graden - en te bedenken dat het lente is), dus na wat rond te slenteren in de buurt van mijn school nam ik de bus naar huis. Tot mijn grote vreugde vond ik daar een brief van mama en papa (verzonden op 5 oktober). Omdat ik in huis niet echt veel privacy heb, mijn zus en nicht liepen boven rond en la empleada deed beneden de was, ging ik op zoek naar een rustig plekje in de buurt van mijn huis om in stilte mijn brief te kunnen lezen.

Normaal zie maar één kant van de buurt. El lado del Stock (vergelijkbaar met de GB), daar waar ik mijn bus neem, waar ik naar het cybercafé ga,... Dus, avontuurlijk als ik ben, besloot ik om eens te andere kant op de wandelen. Wat ik daar zag was echt: paraguay, de jungle. Toen ik twee blokken van mijn huis verwijderd was, zag ik onmiddelijk een groot verschil met mijn eigen rijke paraguayaanse wereld. Van de brede kasseistraten veranderde het straatbeeld in zanderige weggetjes waar kippen liepen en kinderen rondfietsten en met tollen speelden. Er zaten mensen met kleurige kleren op het trapje of op plastiek stoelen voor hun huis niets te doen of wat de praten. De huizen waren zo klein, ik denk dat sommige de afmeting van onze living hadden, maar de plaats waar de was hing was wel groot - zo een zanderig stuk grond waar boomstammen stonden voor op de zitten, waar kleine kinderen speelden en waar de fleurige t-shirts op grote waslijnen hingen.

Ook de mensen waren totaal anders. Wanneer ik op straat loop en ik zeg: hola kijken mensen meestal weg. Ofwel omdat ik blond ben (een keer begon een man in de bus zelfs mijn haar aan te raken), ofwel omdat het arrogante rijke stinkerds zijn - ik denk het tweede. Maar in deze wijk was iedereen zo vriendelijk. Zo`n schattig oudje vroeg naar welk huis ik op zoek was, ik legde uit dat ik een intercambio was en dat ik gewoon mijn buurt aan het verkennen was. Waarop spontaan de vraag volgde: sos de alemania (echt iedereen denkt dat ik van duitsland ben, vaak roepen ze naar mij op straat: alemaaania). Het stikt hier echt van de duitsers, al mijn buren spreken duits en er is ook een school opgericht naar de bekende Goethe. Een andere vrouw, in mijn eigen zo´n typische paraguayaanse (una gorda =dik met een donkere huid en flashy kleren aan zittende op een stoel voor haar huis) heeft mij in de wijk rondgeleid. Ik heb de volleybal en voetbalvelden gezien, het speeltuintje,... Toen ik terug naar huis wou keren was ik natuurlijk verloren gelopen. Maar met hulp van een lief echtpaar die vroeger ook een AFSser in huis hadden genomen en vanwie de kinderen er ook op uit getrokken waren, ben ik na een halfuur toch thuisgeraakt.

Ik ben echt heel blij dat ik ook eindelijk de andere, meer voorkomende kant van Paraguay heb gezien. Foto´s heb ik niet getrokken (zou nogal genant en gemeen zijn tegenover de mensen daar), maar ik hoop dat jullie toch een redelijk goed beeld hebben gekregen van wat ik vandaag zag...

Zoals altijd vele kusjes en knuffels van mij