zelfanalyse

Binnen 11 dagen woon ik exact 10 maanden in Latijns-Amerika (wat gaat de tijd snel!). Tijd om een openbare analyse van mezelf te maken en de verandering - zowel positief als negatief - onder ogen te zien.

Lichamelijke veranderingen:

- gewicht: dit jaar zou je mij in de jojo-groep kunnen indelen. De eerste 2 maanden ben ik echt ferm verdikt. Wel 10 kilo. De schuldige hiervan is afs met zijn spaanse lessen. Elke dag opnieuw gingen we (alle afssers die in mijn klas zaten) na de spaanse les naar Honey, onze favorite confiteria. Al snel hadden we onze verslaving, de brownie met een chocoladelaagje en noten ontdekt, een echte caloriebom. Maar niet alleen daarmee deden we onze smaakpapillen te goed. Ook van een gefrituurde empanada en schoolsnoep en chocolade mochten ze dagelijks genieten. Kwam er bij dat het avondmaal bij mij thuis ongezond was (eerste familie) en er dus nog pizza, ei of hamburger bijkwamen. En dit zag je dus ook aan mijn lichaam. Nu lijkt de situatie gestabiliseerd en heb ik een constant gewicht van 67 kg. Niet echt weinig maar ik leef op de hoop dat een deel van mijn vetmassa in spieren getransformeerd is - ik ga nu al 3 weken lang 3 dagen in de week naar de gym en vermits spieren meer wegen... - en heb zelf echt wel het gevoel dat mijn lichaam er iets strakker uitziet. Toch zou ik om een paar kilo minder niet rouwen.


- benen: staan vol met littekens van muggenbeten. De eerste maanden had ik echt veel last van de muggen (net zoals alle intercambios). Ik sliep met mijn zus in een kamer en de volgede ochtend stond ik altijd vol met muggenbeten en bleef zij ervan gespaard. En sja, ik kon daar natuurlijk niet van afblijven en bleef krabben, krabben, krabben. Mijn eigen fout dus. Ik hoop wel dat de littekens met de tijd weggaan. Buiten die littekens staat er ook nog een van een brandwond op. Heel stom: bij het afstappen van een motor tegen de uitlaat gestoot. Mijn familie zegt dat ook deze wel met de tijd zal verdwijnen.



- haar: de krulletjes zijn eruit!! Nu is het dus helemaal stijl, echt raar na 2 jaar. Ik ben wel van plan er terug een permanent in te laten zetten maar daarmee wacht ik wel tot in België. Ik wil namelijk de zekerheid van een gezonde krullenkop en geen verbrande kroeskop. Zelf vind ik mij met krullen mooier maar hier heb ik echt al veel complimentjes gekregen over mijn stijl haar, mja naar mijn mening valt de paraguayan stile echter wel te bediscussieren. Ook de kleur is een paar tinten veranderd: eerder rossig. In plaats van een kleurshampoo te kopen, heb ik mij vergist en een permanente kleuring gekocht. Nu zit ik dus met een uitgroei, al een geluk niet zo opvallend omdat de kleur bij mijn natuurlijke aanleunt.

Geestelijke veranderingen:

- zelfbeeld: enorm gestegen. Met mijn dik lichaam, lelijke benen en stijl haar met uitgroei voel ik me knapper dan ooit. Ze hadden me ingelicht dat blonde meisjes met lichte ogen in Zuid-Amerika veel aandacht kregen maar dat ik echt zo´n attractie zou zijn had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Hierbij wil ik wel vermelden dat ik het absoluut niet leuk vind dat gore mannen mij op straat naroepen - ik zou natuurlijk wel raar opkijken als ik er een dag zonder mannelijke aandacht voorbij gaat. Ik geniet er wel van als kenissen, klasgenoten of familieleden mij een complimentje geven. Ook op feestjes is het heel normaal dat een jongen je uitnodigt om te dansen. Dit moeten we trouwens in België ook onmiddellijk invoeren: met tweeën dansen is veel leuker. Natuurlijk moet in dit alles ook niet overdreven worden want dan is het ook niet meer tof. Maar een compliment van tijd tot tijd doet zeker geen kwaad.



- karakter: vrolijker en vriendelijker. Vermits mijn hoofd zo goed als vrij van zorgen is, verdwijnt alle stress uit mijn lichaam en ga ik dus ook vrolijker door het leven. Veel meer loop ik te zingen en te dansen. Wat niet alleen voor mij maar ook voor andere mensen het leven aangenamer maakt. Dat ik vriendelijker geworden ben heb ik te danken aan de paraguayaanse bevolking. Nergens anders in de wereld heb ik zo´n vriendelijke, geïnteresseerde en behulpzame mensen leren kennen. Mensen die me, samen wachtend op de bus, aanspreken is geen uitzondering. Het feit dat ik van een ander land komt levert gesprekstof voor uren. Ook zullen kenissen me op straat altijd begroeten en een gesprek beginnen - terwijl ik in België soms wel de neiging had om eens kort te knikken. Vreemden zullen je met eender wat helpen. Van een uur met jou de weg zoeken of je flesje water openen. En ik heb ontdekt dat dit de wereld veel aangenamer maakt. Waarom zou je onvriendelijk zijn als het ook anders kan?

-intelligentieniveau: heel sterk gedaald. Gedurende deze 9 maanden heb ik nooit een geestelijke inspanning moeten verrichten. Ja, ik ga naar school maar in mijn beide scholen word ik gezien als een intercambio en niet als een echte student. Dit houdt enorm veel privileges in. Ik moet de les niet volgen en hoef dus niet te kopieëren wat er op het bord staat, laat staan examens afleggen en de bibliotheek is altijd beschikbaar voor mij. Het enige wat van mij verwacht wordt, is dat ik mij in het spaans kan behelpen. Het lijkt waarschijnlijk de droom van elke student, zo'n luilekker leven en ik geef toe dat ik er in het begin ook euforisch over was. Maar hier volgt dan mijn tweede toegeving: nu is het verdomd frustrerend. In de klas zitten en met je klasgenoten praten is leuk maar zeker geen bevredigende activiteit. Hoewel ik maar al te goed besef dat ik in België hard, heel hard ga moeten studeren, kijk ik er toch naar uit. Ik zou zo graag nog eens het gevoel hebben nuttig te zijn.

Sieso, ik denk wel dat dit het was. Nu hebben jullie toch ongeveer een idee van mijn paraguayaanse alter-ego. Vele vele knuffels.

Kim