Encarnación

Vorig weekend stond voor mijn papa, Patty en ik een weekend Encarnación op de agenda. Het bericht volgt nogal laat na de gebeurtenissen, maar ja, wat wil je met 7 andere gezinsleden die de computer willen gebruiken. Ook is het mezelf opgevallen dat het me steeds meer moeite kost om op mijn blog te schrijven. De reden is niet dat ik geen tijd heb - normaalgezien moest ik deze week terug naar school maar ik ben nog steeds niet geweest omdat ik geen uniform heb, het is trouwens niet zo abnormaal als paraguayaan om nu nog niet naar school te gaan - alles op zijn gemak hé. Ook is het probleem niet mijn nederlands. Dit is nog altijd in orde vermits een paar van mijn beste vriendinnen belg zijn. Waar het wel aan ligt: mijn gekrompen hersenmassa. Hoewel mijn talenkennis de hele tijd ge-update wordt, ik af en toe op internet De Standaard lees en mijn papa graag met mij over het nieuws, paraguay en geschiedenis praat, lijkt het toch of ik elke dag een stukje van mijn verstand verlies. (Want het leerniveua en concentratievermogen van in België bereik ik nooit) Maar bon, ik blijf mijn best doen om nuttige berichten achter te laten.

Encarnación dus... Vrijdag hadden we een 5 à 6 uur durende rit naar het zuiden van paraguay voor de boeg. In de namiddag vertrokken we. Patty achter het stuur, mijn papa slapend op de achterbank (hij had nachtwerk achter de rug) en ik met mijn voeten door het raam genietend van de stralende zon en de immense natuur. Tegen de avond waren we in Encarnación en hebben we niet echt veel meer gedaan. Maar dit vond ik niet erg: het eigenlijk doel van onze reis stond pas zaterdag op het programma: karnaval!!!

En toen gebeurde hetgene waar iedereen gevreesd voor had: regen. De twijfel sloeg toe: gaat de show vanavond door en kopen we een entrada - die hadden we nog niet op voorhand gekocht vermits het niet zeker was of ik tegen dan al hersteld was van mijn dengue. Ook overdag viel onze planning in het water. Mijn papa was van plan ons enkele mooie plekjes te laten zien, maar helaas moet je daarvoor redelijk ver stappen en waren deze dus onbereikbaar. Uiteindelijk hebben we in de voormiddag in Encarnación met de auto rondgereden om de stad te verkennen. Het is vergelijkbaar met Asunción maar dan minder groot en minder geweldadig. Ook vind je er Argentijnen terug - Argentinië wordt door een brug met Encarnación verbonden. (Net zoals wij in Bazel aan de overkant van ´t veer Hoboken zien liggen, heb ik een blik op Argentinië kunnen werpen) In de namiddag lieten Patty en ik onze hersenen werken: wat valt er te beleven als het regent in Paraguay? (Als het regent, doen de mensen hier echt niets) Slapen, eten, slapen? Jaaa, shoppen! Na een paar uur kwamen we moe maar voldaan in ons appartement aan.

Het enige wat ons die dag nog resste was: karnaval! (We hebben uiteindelijk nog een ticket kunnen bemachtigen voor slechts 2 euro meer dan de normale prijs) Het was echt fantastisch. (Encarnación is de karnavalstad van Paraguay). De show bestond uit een 6 uur durend spectakel van glitters, eeuwig lachende slanke meisjes zonder cellulitis, een paar goed aangeklede jongens, strings, minieme bovenstukjes, uitbundig publiek, pluimen, vuurwerk en dit met op de achtergrond spaanse muziek, reggaeton. Het was echt overweldigend. Op de straten en in de tribune werd er constant met schuim gespoten. Ook Patty en ik hadden een paar bussen gekocht als defensie. Om 1.00 uur ´s nachts konden wij echt niet meer. Vol schuim en ijskoud. Kwam er nog bij dat mijn ogen een allergische reactie tegen al dat schuim vertoonden. Bijna de hele nacht moest ik wenen. Maar het waren wel tranen van blijdschap...

Toen brak zondag aan. Patty en ik: wrakken. Al een geluk was het enige wat nog te doen viel, terugrijden naar my hometown Asunciön. En hier zit ik dus nu, in Asunción, thuis een blogbericht te schrijven zodat mijn belgische thuisfront toch af en toe iets van kiminparaguay hoort. Zo, hopelijk kunnen jullie nu weeral even voort.

Tot de volgende, kim