sinds kort: terug in belgië

7 juli kwam ik na 11 maanden being abroad terug aan in België. Uitgeput van de lange vliegreis - Asuncion, Buenos Aires, Houston, New York, Brussels - emotioneel van het afscheid daarginds ver weg en een beetje verward - wat moet je op deze momenten voelen? Op 5 juli verliet ik om 12.00 Paraguay. Het vertrek was hard: rode wangen, betraande ogen, sombere gezichten, lieve woorden. Ik liet een land en een familie achter die zich met de tijd een plaats in mijn hart hebben veroverd.

Paraguay liet mij zijn armoede zien, confronteerde me met mezelf en leerde me dat aanpassen helemaal niet zo simpel is. Ja, ik had er droevige momenten. Waarom heb ik beslist een jaar van huis weg te gaan? Waarom heb ik überhaupt Paraguay gekozen? Hoelang ging ik nog droevig zijn? In mijn "weenperiodes" haatte ik Paraguay en zijn mensen. Het enige waaraan ik dacht was België en mijn lieve mama, papa en zus. Maar terugkeren was voor mij zeker geen optie, ik zou volhouden.

En zo leerde Paraguay me ook zijn natuur en zijn huiselijke warmte kennen. Toen ik in november in mijn nieuwe gezin kwam had ik al geleerd de dingen te relativeren. Misschien is dit wel de sleutel tot succes geweest - niet over alles een drama maken, inzien dat het ook wel in orde komt zonder tranen en de zaken laten zijn zoals ze zijn. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik mijn paraguayaanse familie ben, eerst om zoveel met mij te reizen maar vooral om mij te zien als een echte dochter, een echte zus. En vice versa, want ook zij zijn mijn echte mama, papa, broers en zusjes. Elkeen beslaat een plaatsje in mijn geheugen, mijn hart. Aan elkeen heb ik mijn eigen, speciale herinneringen. Ja, herinneringen... Dat is het enige wat er nu overblijft, en hoewel het "gene vette" lijkt, zou ik ze voor geen geld van de wereld willen afgeven, inruilen. Daarvoor zijn ze te speciaal, mooi en onvergetelijk.

Nu ben ik sinds een paar weken dus terug in België. Alles voelt zo vertrouwd - alsof ik nooit ben weggeweest - en tegelijkertijd zo vreemd. Het heraanpassen verloopt niet altijd even gemakkelijk, maar weegt dit op tegen een prachtige ervaring? Absoluut niet... In mijn laatste laatste blogbericht zou ik daarom nog mijn mama, papa en zus willen bedanken. Uiteindelijk lag de beslissing in hun handen. Zij lieten mij een jaar los en vertrouwden op mijn aanpassings- en doorzettingsvermogen. Toch stond ik er niet alleen voor. Doorheen het jaar hebben zij mij enorm gesteund met hun telefoontjes, mails, brieven en pakketjes. Hiervoor heel, heel hard bedankt.

Stilaan moet er ook een einde komen aan dit bericht. Ik hoop dat jullie van het bloglezen genoten hebben, ik liet jullie met plezier mijn jaar in Paraguay een beetje meebeleven. Tot ziens (deze keer in't echt). Kim