Concepción - Paso Horqueta

Sinds ongeveer een week ben ik terug van mijn trip naar Concepción. Omdat mijn oma, de mama van mijn papa, 10 januari 2006 gestorven is, zijn mijn ouders, Patty, Franchu en ik van 8 tot 11 januari naar de woonplaats van mijn oma en "de stad" waar mijn papa zijn jeugdjaren doorbracht, Concepción geweest. (Een stad voor wat in Paraguay de norm is, een groot dorp voor wat in België de norm is)

8 januari - om 4.30 opgestaan - hadden we een reis van 6 à 7 uur voor de boeg, waarvan 5 uur door de chaco. De rio Paraguay verdeelt het land in twee zones: de zuidoostelijke zone waar praktisch iedereen woont en de noordwestelijke zone, genaamd de chaco. Deze bestaat uit een paar lange geasfalteerde wegen, onder andere naar Bolivia en Concepción. Wat je zoal tegenkomt zijn palmbomen, andere bomen, hoeves, meren, slangen, kleine krokodillen, indianen en nog veel meer... Ikzelf wist wel dat paraguayanen van indianen afstamden maar ik wist niet dat deze nog werkelijk bestonden. Of ik had het me toch heel anders voorgesteld. Deze indianen leven in kolonies en dragen normale kleren. Ze eten wat ze in de chaco tegenkomen en de europese gemeenschap heeft hen grote tanken gegeven om het regenwater in te verzamelen zodat ze een watervoorraad hebben.

Aangekomen in Concepción zijn we naar het huis van mijn tante gegaan, wat onze slaapplaats was voor de komende dagen. Diezelfde dag hebben we niet zoveel meer gedaan - met een temperatuur van 40 graden is zelfs in de auto zitten uitputtend. ´s Avonds zijn we naar de kerk geweest om mijn oma te herdenken. (Naar de kerk gaan is geen gewoonte in mijn gezin) De volgende dag hebben mijn ouders mij rondgegidst en hebben ze mij het huis waar mijn papa geboren is laten zien en zijn we naar de rio (rivier) gaan kijken. Vermits Concepción vlak naast de rivier gelegen is, heeft men rond Concepción een muur gebouwd om overstromingen te voorkomen en in het gebied dat toch eventueel zou kunnen overstromen heeft men afvoerbuizen aangelegd. (Al deze technologie!) Het uitzicht deed me een beetje aan de potpolder met zijn lieve mensen denken... In de namiddag zijn we naar het kerkhof gegaan en ´s avond gingen we opnieuw naar de mis.

´s Nachts zijn we naar Paso Horqueta, een dorpje iets verderop gereden. Daar verbleven we op een boerderij bij vrienden van mijn ouders denk ik. De dag daarop zijn we naar de rivier met een afgelegen stukje strand gegaan. We hebben gezond en gezwommen. (Naar´t schijnt leven er piranhas in de rio) ´s Middags hebben we een typische - heelder brokken vlees met vet en been aan in plaats van die culinair verantwoorde lapjes vlees - paraguayaanse barbecue gehouden op ´t strand. Echt heel gezellig! ´s Avonds gingen we voor de laatste keer naar de kerk. In de vroege uurtjes zijn we teruggekeerd naar Asunción.

Morgen ga ik op een AFSkamp, genaamd Orientación de Media Estadía - help, zitten we echt al in de helft? - naar Ypacarai in "el Yatch Club". Gek toch, dat we in België in van die scoutsbarakken worden gepropt en dat we in Paraguay in een club met sjiek hotel en zwembad verblijven.

Vele knuffels, kim (met etterende brandwond op been, opgelopen bij het afstappen van een brommer)

Paraguari - feestdagen

30 december ben ik met mijn ouders, jongste zus Pamela en vriendin Eva naar Paraguari, een dorp in Paraguay geweest. Mijn ouders bleken daar een huis te hebben dat ze aan vrienden verhuren. Voor de "oorsprong" van dit huis moeten we enkele jaren teruggaan in het verleden. Toen wou mijn papa zich verdiepen in landbouwkunde. Samen met zijn vriend had hij een project opgestart waaruit zou resulteren dat ze in Paraguari aan lanbouw zouden doen. Alles liep goed tot zijn vriend stierf. Het project faalde en mijn papa bleef over met een huis. Dit moest hij wel verhuren vermits hij er zelf niet vaak genoeg kon zijn om diefstal te verkomen - in tijdelijk leegstaande huizen wordt werkelijk alles leeggeroofd: kabels, ramen, ventilator, baksteen.

Op weg naar Paraguari (een autorit die twee uur duurde en die vooral overheerst werd door de kleur groen) zijn we gestopt bij een kraampje om honingkoekjes te eten - deze kraampjes waren veelvudig op de pechstrook aanwezig en mensen verdienen hier echt hun boterham mee, één pakje met negen honingkoekjes kost één mil (6,8 mil is 1 euro)... Ook zijn we gestopt om te kijken hoe bezemstelen gemaakt werden. Dit was in een stalletje in the middle of nowhere. Stro werd gedroogd, ingebonden, aan elkaar genaaid en nadien aan de stok geweven. Een proces van enkele minuten dus (buiten het stro drogen, maar met dit klimaat is dat ook zo gebeurd). Natuurlijk bestond het middageten uit empanadas, achja het is eens iets anders dan rijst...

Eindelijk kwamen we aan in Paraguari. Mijn ouders hebben echt een prachtig stuk land! Niets anders te bekennen dan weide weide een huisje weide koeien weide. Het was echt een idyllische plek, perfect om te ontstressen - in geval dit nodig zou zijn (?!). Zo´n klein gezellig huis met enkel het hoofdnoodzakelijk: bed, koelkast, tafel. ´s Ochtends de ramen openzwaaien, de bloemengeur opsnuiven en enkel de vogeltjes, je kippen en konijnen begroeten. Ik kreeg echt een "bokrijkgevoel". Later heb ik toegekeken hoe de eigenaar twee albinokonijnen heeft geslacht, die de volgende dag op het menu stonden. Zelf ben ik een vachtje rijker.

Op de terugweg zijn we nog even bij een rivier gestopt om met onze voeten in ´t water te plonsen en om meer honingkoekjes te kopen. Ook zijn we een kerk die helemaal uit hout gemaakt is gaan bezoeken. Er was net een trouw. De bruid was ruw geschat zeven maanden zwanger en in ´t wit. Dit vond mijn papa niet kunnen...

Voor de rest zijn nieuwjaar en kerstmis gepasseerd. Heel verschillend dan in België was het niet. Er waren wel geen kerstmarkten, noch glühwein en ook de sneeuw was niet aanwezig. In plaats van vuurwerk vele bommetjes die geen mooie effecten hadden maar enkel lawaai veroorzaakten. Ook werden gasten hier pas om tien uur ´s avonds gevraagd en begonnen we met eten rond elf uur half twaalf. Ik miste België en mijn familie en vrienden wel maar de pakketjes en kaartjes konden de traantjes toch min of meer tegenhouden. Ook mijn familie en vrienden hier hebben mij leuke feestdagen bezorgd.

Sieso, ik ga me klaarmaken om naar het afscheidsfeestje van een vriendin te gaan.

Chau, kim