evaluatie

Ik woon nu ongeveer 3 maanden en 3 weken in Paraguay, ik vind het dus wel tijd voor een algemene evaluatie.

Wat betreft: Paraguay, het land en zijn gewoonten. Vermits ik hier nu al een tijdje ben, begin ik wat gewoon te raken aan het land en zijn cultuur. Toch merk ik dat het voor mij niet zo simpel is om mijn belgische achtergrond links te laten liggen. Werkelijk alles is hier verschillend dan hetgene waaraan ik gewend ben. Het klimaat bepaalt het hele levensritme. Vermits ik mij aan de andere kant van de evenaar bevind, is het voor mij lente en de hitte is echt overweldigend. De hele dag door blijft het warm, 's middags wijst de thermometer meestal 32 graden aan. Een siësta is dus echt wel noodzakelijk voor de werkende mens - de warmte hier is veel drukkender als in Beglië. Zelfs als het weer bewolkt is, blijft het warm. Meestal doe ik echter niet aan de siësta mee, na mijn werk dat ik in de voormiddag doe, wandel ik meestal wat door asuncion of ga ik iets met vriendinnen doen. Ook de maaltijden en hun tijdstip worden aan de warmte aangepast. In principe nuttigen de meeste paraguayanen 4 maaltijden. Ontbijt, dat meestal licht is, middagmaal, dat als het belangrijkste maal van de dag gezien wordt en dus warm is, meriënda zo rond 17.00 à 18.00 waarbij er meestal brood met beleg wordt gegeten en tot slot het avondmaal rond 22.00. Maar in beide families waar ik gewoond heb, werd er gedieët. (Dit is niet zo ongewoon, uiterlijk is heel belangrijk in Paraguay) Alleen 's middags wordt er in mijn gezin samen gegeten en voor de andere maaltijden moet je jezelf behelpen. Het handige is wel dat er hier overal kleine winkeltjes zijn waar je vanalles kunt kopen - van deodorant tot empanadas (gefrituurd deeg toegevouwen met daartussen bv vlees of kaas met ham). Ook zijn er veel kraampjes (met eten - vooral empanadas - en drinken), en confiterias/panaderias (mijn favoriet!). Hier kun je van alle alimentos maar vooral zoetigheden kopen. Je kan bv een selecties van allemaal kleine koekjes - vaak gevuld met dulce de leche, een variant van choco maar dan met een eerder caramelachtige smaak - kopen of een stuk home-made cake of allebei, waar ik meestal voor opteer. Jullie merken het wel, ik haal het beste uit Paraguay.

Wat betreft: de paraguayanen. Om eerlijk te zijn viel dit wat tegen. Ik had een land vol met open, warme mensen verwacht. Eigenlijk is dit wel zo. Overal waar ik kom zijn ze geïntresseerd in mij (net iets teveel van het tegenovergestelde geslacht) en zijn ze vriendelijk - hoewel mensen mij ook afkeurend kunnen aankijken. Vaak krijg ik complimentjes over mijn spaans waarvan ik zelf ook wel het gevoel heb dat het goed gaat. Maar toch heb ik niet het gevoel dat mijn karakter aanleunt bij de mensen/jongeren van hier. Op school heb ik altijd veel gelachen en vond naar 't schijnt iedereen mij heel tof, ik heb mij dus wel geamuseerd. Toch is volgens mij - en ook volgens paraguayanen - een eerlijke vriendschap maken hier moeilijk, vooral tussen meisjes waar veel jaloezie heerst. Ik ben blij dat ik afsvrienden heb! Zowel met de belgen als met de andere intercambios van over de hele wereld die ook in asuncion wonen, schiet ik heel goed op. Dankzij mijn belgische vrienden kan ik nu ook kleine dorpjes in paraguay bezoeken en dankzij mij andere afsvrienden kan ik later casi kosteloos door bepaalde delen van europa reizen.

Wat betreft: mijn gemoedstoestand. Op dit moment voel ik mij blij. Nu besef ik dat van familie veranderen de beste beslissing was die ik in deze 3 maand en 3 weken genomen heb. Ik wil zeker niets slecht over mijn vorige familie - de familie Arce - zeggen want zij hebben mij de eerste maanden goed opgevangen, maar in mijn nieuwe familie - de familie Zavala - heersen min of meer de normen die ik van mama en papa heb meegekregen. Bijvoorbeeld blij zijn met wat je hebt, een gezonde dosis vrijheid,... Ik voel me hier dus meer "thuis".

Wel, voor de rest hoop ik dat ook in België het goed met iedereen gaat.

Vele kusjes, Kim

veranderingen

Hola,

het is weer eens een tijd geleden dat ik nog een bericht heb achtergelaten en ondertussen is er weeral één en ander veranderd, zowel op school- als op familiegebied.

Aan de andere kant van de evenaar komt de zomervakantie eraan. Voor mijn klasgenoten kunnen genieten (of vloeken) van (op) de zon hebben zij - wat in België bekent staat als één van de stresserendste periodes in een studentenleven - de examens. Hier wordt daar echter niet zo zwaar aan getild en gaat het leven zijn gewone gang. Even gaan shoppen, een duik in het zwembad of uitgaan, het kan allemaal. Als ze niet slagen, krijgen ze nog een herkansing in december en februari of het kan ook zijn (uitgezonderd laatstejaars) dat je het jaar niet moet overdoen maar tijdelijk moet gaan werken. Ook wordt hier meer belang gehecht aan het voorlaatste jaar, het laatste jaar is eerder een "uitboljaar".

Dit jaar heb ik geluk en ontsnap ik er dus aan. Momenteel doe ik vrijwilligerswerk in Casa cuna (casa = huis, cuna = wieg). In de vestiging waar ik werk - er bestaan 3 - zijn er ongeveer 65 kindjes tussen de 2 à 5 jaar. Dit zijn arme kinderen. Casa cuna is open van 6.00 tot 18.00 en geeft dus aan de mama een kans om te gaan werken terwijl wij voor hun kinderen zorgen. Maandelijks betalen de ouders een symbolische som van 21000 guaraní (dit is ongeveer 3 euro). Er zijn 2 groepen: één met kinderen van 2 à 3 jaar en één met kinderen van 4 à 5 jaar. Meestal sta ik bij de jongsten omdat daar de meeste hulp bij nodig is. Mijn werk bestaat uit spelen met de kindjes, ze eten geven en in slaap krijgen door op hun rug of buik te kloppen. Ik mag zelf mijn uurrooster kiezen ga dus in de voormiddag zodat ik in de namiddag Asunción kan verkennen.

Zoals ik in de intro al zei, is er zowel op school- als op familiegebied één en ander veranderd. Ik verblijf namelijk niet meer bij de familie Arce. Mijn ouders hebben een bedrijf en waren bijgevolg bijna nooit thuis - en als ze thuis waren zaten ze met gesloten deuren op hun slaapkamer. Zoals iedereen wel weet ben ik een familiemens (hoewel ik ook mijn vrijdheid nodig heb) en kan/wil ik zo geen 11 maanden leven. Mijn familie begreep mijn wens om te veranderen en nu ben ik gelukkig nog steeds bij hen welkom. Hopelijk kom ik in een goede familie terecht maar ik zal nog even geduld moeten hebben heeft afs mij gezegd. In tussentijd zit ik bij een tijdelijk gezin bestaande uit 5 kinderen (met mij erbij 6) tussen de 12 en 27 jaar, 2 ouders en 3 honden (2 kleine, 1 grote). Mijn zus van 18 is met afs naar België geweest, heel leuk om al die herinnering op haar kamer te zien. Ik heb echt geluk met mijn tijdelijk gezin. Ik heb alle vrijheid die ik kan wensen, ik moet wel overal zelf zien te raken. Mijn mama is redelijk veel thuis en zit vaak beneden en met mijn 5 broers en zussen is er altijd leven in huis. (Alleen de honden zijn misschien een minpunt)

Momenteel voel ik me dus terug goed. Ik hoop dat in België ook alles ok is. Ik stuur wat zon op.

Vele kusjes, kim