concepción - pedro juan caballero

Donderdagochtend begon ik aan de laatste familiereis met mijn ouders en zusje. Ons eindpunt was Pedro Juan Caballero, bekent vanwege zijn drugs- en wapensmokkel. Omdat Concepcion min of meer in de buurt ligt besloten we eerst mijn tante en nonkel die daar wonen, te bezoeken.

Op weg naar Concepcion een man die een yakare vilt tegengekomen. Dit is verboden in Paraguay. Maar ja, Paraguay staat niet voor niets bekend als het land van de corruptie en het land waar alle regels compleet genegeerd worden...

Aangekomen bij mijn nonkel en tante. 21.00 uur en tereré (kruidendrankje) drinken op straat. Heel typisch Paraguay.

De volgende dag op weg naar Pedro Juan Caballero. De heuvel op de foto heet Cerro Memby. Heel de streek rond Pedro Juan is omgeven door cerros (heuvels).

In de namiddag bezochten we een natuurpark dat tevens de herdenkplaats is van expresident Mariscal Lopez die Paraguay regeerde van 1860 tot 1870. Mijn zusje als een schattig aapje tussen de bamboes.

Aangekomen in Pedro Juan-city. Aan de linkerkant bevindt zicht Brazilië en rechts ziet men Paraguay, de straat ertussenin is niemandsland. Vermits er geen enkele vorm van grenscontrole is, kan men gemakkelijk wapens en drugs smokkelen.

Zaterdagochtend bezochten we cerro Muralla en hadden we een mooi uitzicht op de inmense natuur van Paraguay.

En voor het slapengaan gingen we nog naar San Juan. Een feest met typisch eten, dans en spelen. Heel gezellig en een perfecte afsluiter van deze mooie en leuke reis!

chaco

Vorig weekend organiseerde afs zijn laatste reis. Deze keer met bestemming: chaco. Dit naar aanleiding van 12 juni, de dag waarop men "paz del chaco" (vrede van de chaco) herdenkt.

De chaco is droog land dat een beetje meer dan de helft van Paraguay in beslag neemt. Vermits het droge klimaat en de moeilijk te bewerken grond (maar petroleumrijk) woont hier slechts een klein percentage van de bevolking. Vele paraguayanen moesten lachen toen ik zei dat ik op reis ging naar de chaco, want daar is niets te zien... Maar zelf vond ik dat ik deze kans om meer van hun land te zien niet mocht missen. Ik kan ze trouwens niet helemaal gelijk geven, ons programma was goedgevuld. En niet enkel met het kijken naar stof.

Zaterdagochtend kwamen we aan in Loma Plata en kregen we een video te zien over de mennonieten die hier wonen. Deze zijn afkomstig uit Canada, Rusland en Duitsland, delen hetzelfde geloof - waarvoor ze gevlucht zijn uit hun moederland - hebben duitse wortels en spreken spaans maar onder hun is duits de voertaal. Ze leven in een gesloten gemeenschap waar niet zomaar iedereen lid van kan worden. Hun levenstijl deed mij echt heel erg denken aan de europese. In tegenstelling tot de rest van Paraguay hebben zij sociale zekerheid en passen zij een socialistisch systeem toe.

Daarna gingen we naar Filadelfia, de hoofdstad van de chaco en Neuland. Het typische "chacouitzicht" tijdens de busreis:

Als laatste activiteit voor zaterdag bezochten we Fortín Boquerón, hier vond la batalla de Boquerón tijdens la guerra del chaco (1932-35, paraguay-bolivië) plaats. We zagen een houten bunker en een boliviaans kerkhof, kuierden rond en genoten van de flora met zijn cactussen en palos borrachos - boomsoort die lijkt op een bierflesje.

Zaterdag was eigenlijk een heel vermoeiende dag wegens slaaptekort van vrijdagnacht en ook deze nacht bleven we op tot in de late/terug vroege uurtjes. Zondag stond er dus maar één activiteit op het programma: bezoek aan een indianenkolonie.

De indianen zagen er in't algemeen uit zoals ik had verwacht: pikzwarte haren, donkere huidskleur, fleurige kleren door toeristen geschonken (oef, weer een paar kilo minder in mijn koffer), een paar zonder tanden,... We bezochten de school en heb wat door de "straten" gewandeld en ik moet zeggen dat het toch wel een primitieve bedoening was: zandspeelplaats, houten hekken, buitenwc,... Ik vond het echt hard om daar als toerist (= rijk) door te wandelen en de indianen aan te staren als buitenaardse wezens. Het ergste was de fotos die ik wou trekken. Ik voelde mij zo ontzettend slecht.

Gedurende dit jaar wou ik zo vaak van schoquerende beelden een foto maken: een vrouw die vuilniszakken leeghaalt, een man met verlamde benen en uit noodzaak op handen en knieën loopt, kindjes die zakjes drugs snuiven, op straat slapende mensen, bedelaars op elke bus,... Zo graag zou ik alle belgen willen duidelijk maken dat wij zoveel geluk hebben om in europa te wonen. Om in een land te leven waar rechtvaardigheid heerst, waar iedereen een kans krijgt, waar elke mens recht heeft op een toekomst. En toch lijken wij het niet te begrijpen en zagen we en klagen we. Maar voor men van de wereld een betere plek kan maken, moet iedereen met zichzelf beginnen. Dus mama en papa, wijs mij maar eens goed op de vinger als ik weeral eens zaag en alles en iedereen haat. Deal?

Besote, kim.

Aregua - Villa Oliva

Een week geleden voelde ik me hier echt niet goed. Ik had het gevoel alles gezien en gedaan te hebben, had genoeg van alles en iedereen en zag echt geen oplossing om mij terug beter te doen voelen. Nu, een goede 5 dagen later zit ik weer terug goed in mijn vel. Dit dankzij mijn belgische mama, papa en zusje die ik altijd kan opbellen als het minder gaat en mijn franse afsvriendin Juliette waarmee ik een heel goed gesprek heb gehad en die mij de goede raad heeft gegeven eens uit mijn dagelijkse routine te stappen. Zondag hebben we onmiddellijk de koe bij de horens gevat en nog eens een goede toeristische activiteit gedaan: het treintje naar Aregua.


Dit is de enige rijdende trein in Paraguay (ook tram bestaat hier niet, we zijn dus enkel op bussen aangewezen) die vertrekt in Asuncion en aankomt in Aregua, een dorpje 40 km van Asuncion. De trein rijdt één keer om de twee weken op zondag met een snelheid van 15 km per uur en is dus puur toeristisch. (prijs voor buitenlanders: 15 euro, voor paraguayanen: 5 euro). Twee uur lang waren we onderweg en konden we genieten van rustige harpmuziek en hadden we uitzicht op een paraguayaanse levenstijl die ik echt niet gewend ben. Allemaal illegale houten huisjes zo groot als een belgische keuken. Buiten hingen kleurige t-shirts op waslijnen te drogen en waren honden op de aardegrond aan 't spelen. Toen wij voorbij tsjoekten zwaaiden vuile handjes en lachten vieze kindergezichtjes ons toe. Aangekomen in Aregua zijn Juliette en ik de stad gaan bezichtigen. Een kapelletje, een kerk, een werkplaats met artisanaal vervaardigde lampen, een toeristisch marktje en het uitzicht op het meer van Ypacarai. De hele reutemeteut dus. Van 10 uur 's ochtends tot 17 uur 's avonds zijn we onderweg geweest. En hoewel het maar een kort uitstapje was heeft het me echt goed gedaan, zo er even tussenuit.

Ook mijn papa had dat door en heeft me de volgende dag meegenomen naar Villa Oliva, 't platteland. Twee uur lang waren we onderweg naar onze eindbestemming. Huizen waren er bijna niet op de route, paardenboerderijen daarentegen des te meer. Ook ons "restaurant", helemaal uit hout gemaakt, lag er verlaten bij. Een bus met reizigers was net vertrokken dus waren drie kippen en een zwarte hond ons enig gezelschap. Maar we hadden niet te klagen zei mijn papa: waar je ook gaat, er is altijd coca-cola! Y cierto es, overal maar werkelijk overal in Paraguay is er cola.

Een hele dag was ik omgeven door paarden , koeien, bomen, karren, gras en frisse lucht. 's Avonds werd ik op een vriend van mijn papa zijn terrein rondgeleid en kreeg ik een uitgebreide uitleg over boomsoorten. (Heb ik niet veel van begrepen maar bon, allesins nen hele vriendelijke mens.) Tegen 19.00 heb ik deze prachtige foto van de ondergaande zon kunnen maken. Voor mij - wat je dus op de foto ziet - ligt zijn terrein en achter mij was... niets. Dertig kilometer gras met water waar niet eens bomen groeien. Echt een hele rare ervaring om zo aan de rand van niets te staan.

Voor de rest: het is hier koud. Zo ontzettend koud! Eergisteren was het 4 graden celcius en meteen de koudste dag in Paraguay in 4 jaar. (Ik heb ook al van een heel warme zomer kunnen genieten naar 't schijnt.) Hier voel je de koude ook veel beter dan in België, die lijkt echt in je botten te dringen - heeft met de vochtigheidsgraad te maken - en alleen met een hele warme douche verdwijnt die, voor even weliswaar. Het ergste is dat er noch in huis, noch in school verwarming is vermits alles aan het tropische klimaat is aangepast. Ik loop dagelijks rond met twee paar sokken, een kousebroek, een normale broek, een topje, een t-shirt met korte mouwen, één met lange, een dunne trui, een dikke, mijn jas en sjaal. Ook een poncho is geen overbodige luxe...

Bon, ik ga nu een warme douche nemen want van al dat beweginsloos voor een computer zitten krijgt een mens echt koud.

Vele, vele knuffels, kim.