sinds kort: terug in belgië

7 juli kwam ik na 11 maanden being abroad terug aan in België. Uitgeput van de lange vliegreis - Asuncion, Buenos Aires, Houston, New York, Brussels - emotioneel van het afscheid daarginds ver weg en een beetje verward - wat moet je op deze momenten voelen? Op 5 juli verliet ik om 12.00 Paraguay. Het vertrek was hard: rode wangen, betraande ogen, sombere gezichten, lieve woorden. Ik liet een land en een familie achter die zich met de tijd een plaats in mijn hart hebben veroverd.

Paraguay liet mij zijn armoede zien, confronteerde me met mezelf en leerde me dat aanpassen helemaal niet zo simpel is. Ja, ik had er droevige momenten. Waarom heb ik beslist een jaar van huis weg te gaan? Waarom heb ik überhaupt Paraguay gekozen? Hoelang ging ik nog droevig zijn? In mijn "weenperiodes" haatte ik Paraguay en zijn mensen. Het enige waaraan ik dacht was België en mijn lieve mama, papa en zus. Maar terugkeren was voor mij zeker geen optie, ik zou volhouden.

En zo leerde Paraguay me ook zijn natuur en zijn huiselijke warmte kennen. Toen ik in november in mijn nieuwe gezin kwam had ik al geleerd de dingen te relativeren. Misschien is dit wel de sleutel tot succes geweest - niet over alles een drama maken, inzien dat het ook wel in orde komt zonder tranen en de zaken laten zijn zoals ze zijn. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik mijn paraguayaanse familie ben, eerst om zoveel met mij te reizen maar vooral om mij te zien als een echte dochter, een echte zus. En vice versa, want ook zij zijn mijn echte mama, papa, broers en zusjes. Elkeen beslaat een plaatsje in mijn geheugen, mijn hart. Aan elkeen heb ik mijn eigen, speciale herinneringen. Ja, herinneringen... Dat is het enige wat er nu overblijft, en hoewel het "gene vette" lijkt, zou ik ze voor geen geld van de wereld willen afgeven, inruilen. Daarvoor zijn ze te speciaal, mooi en onvergetelijk.

Nu ben ik sinds een paar weken dus terug in België. Alles voelt zo vertrouwd - alsof ik nooit ben weggeweest - en tegelijkertijd zo vreemd. Het heraanpassen verloopt niet altijd even gemakkelijk, maar weegt dit op tegen een prachtige ervaring? Absoluut niet... In mijn laatste laatste blogbericht zou ik daarom nog mijn mama, papa en zus willen bedanken. Uiteindelijk lag de beslissing in hun handen. Zij lieten mij een jaar los en vertrouwden op mijn aanpassings- en doorzettingsvermogen. Toch stond ik er niet alleen voor. Doorheen het jaar hebben zij mij enorm gesteund met hun telefoontjes, mails, brieven en pakketjes. Hiervoor heel, heel hard bedankt.

Stilaan moet er ook een einde komen aan dit bericht. Ik hoop dat jullie van het bloglezen genoten hebben, ik liet jullie met plezier mijn jaar in Paraguay een beetje meebeleven. Tot ziens (deze keer in't echt). Kim

concepción - pedro juan caballero

Donderdagochtend begon ik aan de laatste familiereis met mijn ouders en zusje. Ons eindpunt was Pedro Juan Caballero, bekent vanwege zijn drugs- en wapensmokkel. Omdat Concepcion min of meer in de buurt ligt besloten we eerst mijn tante en nonkel die daar wonen, te bezoeken.

Op weg naar Concepcion een man die een yakare vilt tegengekomen. Dit is verboden in Paraguay. Maar ja, Paraguay staat niet voor niets bekend als het land van de corruptie en het land waar alle regels compleet genegeerd worden...

Aangekomen bij mijn nonkel en tante. 21.00 uur en tereré (kruidendrankje) drinken op straat. Heel typisch Paraguay.

De volgende dag op weg naar Pedro Juan Caballero. De heuvel op de foto heet Cerro Memby. Heel de streek rond Pedro Juan is omgeven door cerros (heuvels).

In de namiddag bezochten we een natuurpark dat tevens de herdenkplaats is van expresident Mariscal Lopez die Paraguay regeerde van 1860 tot 1870. Mijn zusje als een schattig aapje tussen de bamboes.

Aangekomen in Pedro Juan-city. Aan de linkerkant bevindt zicht Brazilië en rechts ziet men Paraguay, de straat ertussenin is niemandsland. Vermits er geen enkele vorm van grenscontrole is, kan men gemakkelijk wapens en drugs smokkelen.

Zaterdagochtend bezochten we cerro Muralla en hadden we een mooi uitzicht op de inmense natuur van Paraguay.

En voor het slapengaan gingen we nog naar San Juan. Een feest met typisch eten, dans en spelen. Heel gezellig en een perfecte afsluiter van deze mooie en leuke reis!

chaco

Vorig weekend organiseerde afs zijn laatste reis. Deze keer met bestemming: chaco. Dit naar aanleiding van 12 juni, de dag waarop men "paz del chaco" (vrede van de chaco) herdenkt.

De chaco is droog land dat een beetje meer dan de helft van Paraguay in beslag neemt. Vermits het droge klimaat en de moeilijk te bewerken grond (maar petroleumrijk) woont hier slechts een klein percentage van de bevolking. Vele paraguayanen moesten lachen toen ik zei dat ik op reis ging naar de chaco, want daar is niets te zien... Maar zelf vond ik dat ik deze kans om meer van hun land te zien niet mocht missen. Ik kan ze trouwens niet helemaal gelijk geven, ons programma was goedgevuld. En niet enkel met het kijken naar stof.

Zaterdagochtend kwamen we aan in Loma Plata en kregen we een video te zien over de mennonieten die hier wonen. Deze zijn afkomstig uit Canada, Rusland en Duitsland, delen hetzelfde geloof - waarvoor ze gevlucht zijn uit hun moederland - hebben duitse wortels en spreken spaans maar onder hun is duits de voertaal. Ze leven in een gesloten gemeenschap waar niet zomaar iedereen lid van kan worden. Hun levenstijl deed mij echt heel erg denken aan de europese. In tegenstelling tot de rest van Paraguay hebben zij sociale zekerheid en passen zij een socialistisch systeem toe.

Daarna gingen we naar Filadelfia, de hoofdstad van de chaco en Neuland. Het typische "chacouitzicht" tijdens de busreis:

Als laatste activiteit voor zaterdag bezochten we Fortín Boquerón, hier vond la batalla de Boquerón tijdens la guerra del chaco (1932-35, paraguay-bolivië) plaats. We zagen een houten bunker en een boliviaans kerkhof, kuierden rond en genoten van de flora met zijn cactussen en palos borrachos - boomsoort die lijkt op een bierflesje.

Zaterdag was eigenlijk een heel vermoeiende dag wegens slaaptekort van vrijdagnacht en ook deze nacht bleven we op tot in de late/terug vroege uurtjes. Zondag stond er dus maar één activiteit op het programma: bezoek aan een indianenkolonie.

De indianen zagen er in't algemeen uit zoals ik had verwacht: pikzwarte haren, donkere huidskleur, fleurige kleren door toeristen geschonken (oef, weer een paar kilo minder in mijn koffer), een paar zonder tanden,... We bezochten de school en heb wat door de "straten" gewandeld en ik moet zeggen dat het toch wel een primitieve bedoening was: zandspeelplaats, houten hekken, buitenwc,... Ik vond het echt hard om daar als toerist (= rijk) door te wandelen en de indianen aan te staren als buitenaardse wezens. Het ergste was de fotos die ik wou trekken. Ik voelde mij zo ontzettend slecht.

Gedurende dit jaar wou ik zo vaak van schoquerende beelden een foto maken: een vrouw die vuilniszakken leeghaalt, een man met verlamde benen en uit noodzaak op handen en knieën loopt, kindjes die zakjes drugs snuiven, op straat slapende mensen, bedelaars op elke bus,... Zo graag zou ik alle belgen willen duidelijk maken dat wij zoveel geluk hebben om in europa te wonen. Om in een land te leven waar rechtvaardigheid heerst, waar iedereen een kans krijgt, waar elke mens recht heeft op een toekomst. En toch lijken wij het niet te begrijpen en zagen we en klagen we. Maar voor men van de wereld een betere plek kan maken, moet iedereen met zichzelf beginnen. Dus mama en papa, wijs mij maar eens goed op de vinger als ik weeral eens zaag en alles en iedereen haat. Deal?

Besote, kim.

Aregua - Villa Oliva

Een week geleden voelde ik me hier echt niet goed. Ik had het gevoel alles gezien en gedaan te hebben, had genoeg van alles en iedereen en zag echt geen oplossing om mij terug beter te doen voelen. Nu, een goede 5 dagen later zit ik weer terug goed in mijn vel. Dit dankzij mijn belgische mama, papa en zusje die ik altijd kan opbellen als het minder gaat en mijn franse afsvriendin Juliette waarmee ik een heel goed gesprek heb gehad en die mij de goede raad heeft gegeven eens uit mijn dagelijkse routine te stappen. Zondag hebben we onmiddellijk de koe bij de horens gevat en nog eens een goede toeristische activiteit gedaan: het treintje naar Aregua.


Dit is de enige rijdende trein in Paraguay (ook tram bestaat hier niet, we zijn dus enkel op bussen aangewezen) die vertrekt in Asuncion en aankomt in Aregua, een dorpje 40 km van Asuncion. De trein rijdt één keer om de twee weken op zondag met een snelheid van 15 km per uur en is dus puur toeristisch. (prijs voor buitenlanders: 15 euro, voor paraguayanen: 5 euro). Twee uur lang waren we onderweg en konden we genieten van rustige harpmuziek en hadden we uitzicht op een paraguayaanse levenstijl die ik echt niet gewend ben. Allemaal illegale houten huisjes zo groot als een belgische keuken. Buiten hingen kleurige t-shirts op waslijnen te drogen en waren honden op de aardegrond aan 't spelen. Toen wij voorbij tsjoekten zwaaiden vuile handjes en lachten vieze kindergezichtjes ons toe. Aangekomen in Aregua zijn Juliette en ik de stad gaan bezichtigen. Een kapelletje, een kerk, een werkplaats met artisanaal vervaardigde lampen, een toeristisch marktje en het uitzicht op het meer van Ypacarai. De hele reutemeteut dus. Van 10 uur 's ochtends tot 17 uur 's avonds zijn we onderweg geweest. En hoewel het maar een kort uitstapje was heeft het me echt goed gedaan, zo er even tussenuit.

Ook mijn papa had dat door en heeft me de volgende dag meegenomen naar Villa Oliva, 't platteland. Twee uur lang waren we onderweg naar onze eindbestemming. Huizen waren er bijna niet op de route, paardenboerderijen daarentegen des te meer. Ook ons "restaurant", helemaal uit hout gemaakt, lag er verlaten bij. Een bus met reizigers was net vertrokken dus waren drie kippen en een zwarte hond ons enig gezelschap. Maar we hadden niet te klagen zei mijn papa: waar je ook gaat, er is altijd coca-cola! Y cierto es, overal maar werkelijk overal in Paraguay is er cola.

Een hele dag was ik omgeven door paarden , koeien, bomen, karren, gras en frisse lucht. 's Avonds werd ik op een vriend van mijn papa zijn terrein rondgeleid en kreeg ik een uitgebreide uitleg over boomsoorten. (Heb ik niet veel van begrepen maar bon, allesins nen hele vriendelijke mens.) Tegen 19.00 heb ik deze prachtige foto van de ondergaande zon kunnen maken. Voor mij - wat je dus op de foto ziet - ligt zijn terrein en achter mij was... niets. Dertig kilometer gras met water waar niet eens bomen groeien. Echt een hele rare ervaring om zo aan de rand van niets te staan.

Voor de rest: het is hier koud. Zo ontzettend koud! Eergisteren was het 4 graden celcius en meteen de koudste dag in Paraguay in 4 jaar. (Ik heb ook al van een heel warme zomer kunnen genieten naar 't schijnt.) Hier voel je de koude ook veel beter dan in België, die lijkt echt in je botten te dringen - heeft met de vochtigheidsgraad te maken - en alleen met een hele warme douche verdwijnt die, voor even weliswaar. Het ergste is dat er noch in huis, noch in school verwarming is vermits alles aan het tropische klimaat is aangepast. Ik loop dagelijks rond met twee paar sokken, een kousebroek, een normale broek, een topje, een t-shirt met korte mouwen, één met lange, een dunne trui, een dikke, mijn jas en sjaal. Ook een poncho is geen overbodige luxe...

Bon, ik ga nu een warme douche nemen want van al dat beweginsloos voor een computer zitten krijgt een mens echt koud.

Vele, vele knuffels, kim.

zelfanalyse

Binnen 11 dagen woon ik exact 10 maanden in Latijns-Amerika (wat gaat de tijd snel!). Tijd om een openbare analyse van mezelf te maken en de verandering - zowel positief als negatief - onder ogen te zien.

Lichamelijke veranderingen:

- gewicht: dit jaar zou je mij in de jojo-groep kunnen indelen. De eerste 2 maanden ben ik echt ferm verdikt. Wel 10 kilo. De schuldige hiervan is afs met zijn spaanse lessen. Elke dag opnieuw gingen we (alle afssers die in mijn klas zaten) na de spaanse les naar Honey, onze favorite confiteria. Al snel hadden we onze verslaving, de brownie met een chocoladelaagje en noten ontdekt, een echte caloriebom. Maar niet alleen daarmee deden we onze smaakpapillen te goed. Ook van een gefrituurde empanada en schoolsnoep en chocolade mochten ze dagelijks genieten. Kwam er bij dat het avondmaal bij mij thuis ongezond was (eerste familie) en er dus nog pizza, ei of hamburger bijkwamen. En dit zag je dus ook aan mijn lichaam. Nu lijkt de situatie gestabiliseerd en heb ik een constant gewicht van 67 kg. Niet echt weinig maar ik leef op de hoop dat een deel van mijn vetmassa in spieren getransformeerd is - ik ga nu al 3 weken lang 3 dagen in de week naar de gym en vermits spieren meer wegen... - en heb zelf echt wel het gevoel dat mijn lichaam er iets strakker uitziet. Toch zou ik om een paar kilo minder niet rouwen.


- benen: staan vol met littekens van muggenbeten. De eerste maanden had ik echt veel last van de muggen (net zoals alle intercambios). Ik sliep met mijn zus in een kamer en de volgede ochtend stond ik altijd vol met muggenbeten en bleef zij ervan gespaard. En sja, ik kon daar natuurlijk niet van afblijven en bleef krabben, krabben, krabben. Mijn eigen fout dus. Ik hoop wel dat de littekens met de tijd weggaan. Buiten die littekens staat er ook nog een van een brandwond op. Heel stom: bij het afstappen van een motor tegen de uitlaat gestoot. Mijn familie zegt dat ook deze wel met de tijd zal verdwijnen.



- haar: de krulletjes zijn eruit!! Nu is het dus helemaal stijl, echt raar na 2 jaar. Ik ben wel van plan er terug een permanent in te laten zetten maar daarmee wacht ik wel tot in België. Ik wil namelijk de zekerheid van een gezonde krullenkop en geen verbrande kroeskop. Zelf vind ik mij met krullen mooier maar hier heb ik echt al veel complimentjes gekregen over mijn stijl haar, mja naar mijn mening valt de paraguayan stile echter wel te bediscussieren. Ook de kleur is een paar tinten veranderd: eerder rossig. In plaats van een kleurshampoo te kopen, heb ik mij vergist en een permanente kleuring gekocht. Nu zit ik dus met een uitgroei, al een geluk niet zo opvallend omdat de kleur bij mijn natuurlijke aanleunt.

Geestelijke veranderingen:

- zelfbeeld: enorm gestegen. Met mijn dik lichaam, lelijke benen en stijl haar met uitgroei voel ik me knapper dan ooit. Ze hadden me ingelicht dat blonde meisjes met lichte ogen in Zuid-Amerika veel aandacht kregen maar dat ik echt zo´n attractie zou zijn had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Hierbij wil ik wel vermelden dat ik het absoluut niet leuk vind dat gore mannen mij op straat naroepen - ik zou natuurlijk wel raar opkijken als ik er een dag zonder mannelijke aandacht voorbij gaat. Ik geniet er wel van als kenissen, klasgenoten of familieleden mij een complimentje geven. Ook op feestjes is het heel normaal dat een jongen je uitnodigt om te dansen. Dit moeten we trouwens in België ook onmiddellijk invoeren: met tweeën dansen is veel leuker. Natuurlijk moet in dit alles ook niet overdreven worden want dan is het ook niet meer tof. Maar een compliment van tijd tot tijd doet zeker geen kwaad.



- karakter: vrolijker en vriendelijker. Vermits mijn hoofd zo goed als vrij van zorgen is, verdwijnt alle stress uit mijn lichaam en ga ik dus ook vrolijker door het leven. Veel meer loop ik te zingen en te dansen. Wat niet alleen voor mij maar ook voor andere mensen het leven aangenamer maakt. Dat ik vriendelijker geworden ben heb ik te danken aan de paraguayaanse bevolking. Nergens anders in de wereld heb ik zo´n vriendelijke, geïnteresseerde en behulpzame mensen leren kennen. Mensen die me, samen wachtend op de bus, aanspreken is geen uitzondering. Het feit dat ik van een ander land komt levert gesprekstof voor uren. Ook zullen kenissen me op straat altijd begroeten en een gesprek beginnen - terwijl ik in België soms wel de neiging had om eens kort te knikken. Vreemden zullen je met eender wat helpen. Van een uur met jou de weg zoeken of je flesje water openen. En ik heb ontdekt dat dit de wereld veel aangenamer maakt. Waarom zou je onvriendelijk zijn als het ook anders kan?

-intelligentieniveau: heel sterk gedaald. Gedurende deze 9 maanden heb ik nooit een geestelijke inspanning moeten verrichten. Ja, ik ga naar school maar in mijn beide scholen word ik gezien als een intercambio en niet als een echte student. Dit houdt enorm veel privileges in. Ik moet de les niet volgen en hoef dus niet te kopieëren wat er op het bord staat, laat staan examens afleggen en de bibliotheek is altijd beschikbaar voor mij. Het enige wat van mij verwacht wordt, is dat ik mij in het spaans kan behelpen. Het lijkt waarschijnlijk de droom van elke student, zo'n luilekker leven en ik geef toe dat ik er in het begin ook euforisch over was. Maar hier volgt dan mijn tweede toegeving: nu is het verdomd frustrerend. In de klas zitten en met je klasgenoten praten is leuk maar zeker geen bevredigende activiteit. Hoewel ik maar al te goed besef dat ik in België hard, heel hard ga moeten studeren, kijk ik er toch naar uit. Ik zou zo graag nog eens het gevoel hebben nuttig te zijn.

Sieso, ik denk wel dat dit het was. Nu hebben jullie toch ongeveer een idee van mijn paraguayaanse alter-ego. Vele vele knuffels.

Kim

ciudad del este - watervallen

Twee weken geleden is de belgische mama van Griet - een afsvriendin die in België in mijn comité zat - haar dochter in Paraguay komen bezoeken en heeft gedurende twee weken met haar het land verkend. Net zoals iedere goede toerist verbleef ze een weekend in Ciudad del este om van daaruit een dag naar Brazilië te gaan om de enorme watervallen te bezichtigen. Vermits het voor mij ook vakantie was - paasvakantie, duurt hier helaas maar 5 dagen met weekend inbegrepen - zagen Isabella, een duitse afsvriendin en ik de kans om dit reisje ook mee te pikken. Mijn leven is hier echt tof maar ik had toch wel nood aan een paar dagen weg uit Asuncion en de dagelijkse sleur van school, vrijwilligerswerk en afspreken met vriendinnen.

Na een busrit van 6 uur kwamen we om 5 uur ´s ochtends aan in Ciudad del este. Eerst hebben we een hotel gezocht - uiteindelijk was het de naam hotel niet waardig: kevers in de badkamer, rommel in de gang, geen wcpapier of lakens in de kamer,... - om nog een paar uur te slapen, er stonden die dag nl. twee belangerijke bezienswaardigheden op het programma: Itaipu en Salto del Rio Monday.

Itaipu is de grootste hydro-elektrische centrale in de wereld gelocaliseerd aan de grens tussen Brazilië en Paraguay (binacional Itaipu) en heeft een capaciteit van 12600MW. Zijn turbines produceren 25% van de gebruikte energie in Brazilië en 95% van de gebruikte energie in Paraguay. Het was inderdaad echt enorm maar toch niet echt mijn ding, allemaal veel te technisch en teveel cijfers die onmogelijk te onthouden leken.

Wat mij beter beviel was ons bezoek aan de kleine paraguayaanse watervallen. De tocht naar de Salto del Rio Monday was echt prachtig. Vermits het net geregend had, stond alles fris en kon je de natuur ruiken. Af en toe kwam het zonnetje eens piepen, een heel andere ervaring dan de normale uitputtende hitte. De weg bestond uit kasseien en er was geen levende ziel te bekennen, enorm rustgevend. Toen we in alle stilte op een bepaald moment de watervallen hoorden, was ik helemaal in een euforische stemming. Die bleef aanhouden tot en met we de watervallen verlaten hadden en we ergens in een klein winkeltje frisdank gingen drinken.

Al snel was het zondag en tijd voor het grote werk: de watervallen van Foz-Iguazu, zowel aan brazliaanse als argentijnse kant te zien (wij stonden in Brazilië). De watervallen bestaan uit twee delen: eerst zie je de "kleintjes" en helemaal op het einde word je naar de grote geleid. Veel veel veel water, veel vlinders en veel geluid van het neerstortende water met daartussen en paar huppelende intercambios. Maar het beste moest nog komen. Op aandringen van Griet deden we een jungle-tour. Eerst reden we langzaam door de jungle om te genieten van de natuur en daarna was het tijd voor actie: de boottocht. Met een rubberboot bestreden we de woeste wateren. Onze "chauffeur" was van zo'n avontuurlijke aard dat hij besloot om met ons in een waterval(letje) te gaan. Ik kan je verzekeren: véél beter dan Sun Park! Moe maar voldaan keerden we terug naar ons smerig hotel.

The morning after besloten we om het rustig te houden en wat te winkelen. En jawel, na acht maanden en ver weg van Asuncion heeft Kim sandalen gevonden zonder hak en zonder zool van min. vier centimeter (de modetrend!). Maandag om 16.00 uur zaten we weer op de bus terug naar huis en bleven we met de mooie herinnering achter.

Net zoals de voorbije acht maanden al een mooie herinnering zijn.

Tot snel, kim

maart: school-familie-salsa

Twee weken geleden betekende het einde van mijn langste, heetste en eerste vakantie aan de andere kant van de wereldbol. Terug naar school dus. Na mijn 2 maand schoolgaan op Las Teresas stond één ding zo goed als vast: ik verander van school. Mijn enige wens was een school van nivel medio. (Las Teresas is één van de duurste scholen in heel Paraguay) Vanaf nu ga ik dus een paar voormiddagen in de week met mijn nieuwe grijze uniformjurkje naar San Clemente Maria.

De eerste dagen waren echt niet plezant. Ik kwam de klas binnen: algehele stilte en 94 ogen die mij aanstaarden. Daarna begon de les en probeerde ik een paar normale gesprekken aan te knopen die uitdraaiden op een nerd die vroeg of ik haar vriendin wou zijn en jongens die naar mij kwamen om te zeggen dat hun vriend graag mijn telefoonnummer wou hebben. Ook de volgende dagen hadden een hoog american highschoolgehalte. Op de speelplaats werd ik onbeschaamd aangestaard en riepen ze: 'hoe heet je, blondje? en in de klas hadden een paar mannelijke klasgenoten een nieuwe bezigheid: mij filmen. Lijkt misschien leuk maar na 7 maanden kan ik je verzekeren dat je echt wel genoeg hebt van foute aandacht die je elke dag sin falta krijgt.

Nu, na twee weken, zijn ze gewend aan een europese blondine in hun klas en gaat alles zijn normale gang. Wel verveel ik me vaak en voel ik me nutteloos. Ik denk dan na over wat ik in België kan gaan studeren en in welke stad ik op kot wil gaan maar dat maakt mij alleen maar slechtgezind. (ik had gehoopt dat Paraguay een antwoord zou geven op de toekomst, helaas) Allesins ben ik vastberaden een oplossing te vinden om de laaste maanden nuttig en leuk door te brengen.

Thuis gaat alles goed en niet goed. Eerst het slechte nieuws: mijn papa is voor onbepaalde tijd het huis uit en niemand weet wat de toekomst zal brengen. Sin embargo houdt mijn mama zich heel sterk. Het goede nieuws is dat ik ondanks deze problemen kan blijven en dat ik me echt heel goed voel bij mijn familie. Ik vind dat ik echt wel kan zeggen dat ik een tweede, gelijkwaardige thuis gevonden heb.

Voor de rest ben ik samen met Eva en Juliette aan een cursus salsa begonnen. Eén uur twee dagen in de week proberen we net zo sexy met onze heupen te bewegen als de zongebruinde latinas van onze groep. Laten we zeggen dat er nog véél ruimte voor verbetering is maar dat we de toekomst positief zien.

Sieso, genoeg geschreven.
Hasta la proxima, kim.